Over het zeggen van dank

Er is een boek waar ik van hou van Lauren Winner. Het heet Still: Notes on a Mid-Faith Crisis, en gaat over de manier waarop ze van het geloof afdwaalde en het langzaam en anders weer terugvond in het jaar nadat haar moeder stierf en haar huwelijk eindigde. Als ik denk aan vrijgezel zijn met Thanksgiving, denk ik aan een klein essay uit dit boek. Ze viert Thanksgiving met haar familie, slechts een paar weken nadat ze het huis heeft verlaten dat zij en haar bijna ex-man deelden. Er zijn sterfgevallen en ziektes geweest en een aantal moeilijke dingen in de familie, naast haar eigen moeilijke tijd. Ze brengt een gedicht om voor te lezen. Het is deze, door WS Merwin:

Bedankt

Luister
met het vallen van de nacht zeggen we dank je
we stoppen op de bruggen om te buigen voor de relingen
we hebben bijna geen glazen kamers meer
met onze mond vol eten naar de lucht te kijken
en zeg dankjewel
we staan aan het water om het te bedanken
bij de ramen staan en naar buiten kijken
in onze richtingen

terug van een reeks ziekenhuizen terug van een overval
na begrafenissen zeggen we dankjewel
na het nieuws van de doden
of we ze nu kenden of niet, we zeggen bedankt

via telefoons zeggen we dank u
in deuropeningen en achterin auto’s en in liften
herinnerend aan oorlogen en de politie aan de deur
en de slagen op de trappen zeggen we dank je
bij de banken zeggen we dankjewel
in de gezichten van de ambtenaren en de rijken
en van iedereen die nooit zal veranderen
we blijven zeggen dank u dank u

met de dieren die om ons heen sterven
onze gevoelens nemend zeggen we dank je
met de bossen die sneller vallen dan de minuten
van ons leven zeggen we dankjewel
met de woorden die uitgaan als hersencellen
met de steden die over ons heen groeien
we zeggen sneller en sneller bedankt
terwijl niemand luistert, zeggen we dank je
bedankt dat we zeggen en zwaaien
hoe donker het ook is

Ze houdt van dit gedicht, houdt van het idee dat mensen je blijven bedanken, zelfs als alles moeilijk is en verkeerd gaat en dingen eigenlijk heel tragisch zijn. Ze hoopt dat haar familie deze dingen ook zal denken, in feite wacht ze tot ze haar keuze toejuichen, maar dan zegt haar tante: “Nou, dat was somber” en iedereen gaat terug naar het eten van hun taart.

Ik denk dat wat ik het leukst vind aan dit korte essay gewoon dit is: het is een heerlijk idee om te praten over dankbaar zijn in alle dingen, in het licht van overvallen en ziekenhuizen en schijnbaar eindeloze avonden alleen als je dat liever niet bent. Maar soms is het gewoon klote, en die tijden komen vaak overeen met de feestdagen wanneer het lijkt alsof iedereen iemand heeft behalve jij. Soms hoeven we onze dankbaarheidsdagboeken niet tevoorschijn te halen en onze hersens te kraken voor waar we dankbaar voor zijn. Soms is het gewoon somber.

Je hebt natuurlijk andere dingen in je leven, en ik vermoed dat je daar meestal zelfs dankbaar voor bent. Maar dit jaar geef ik je een pas. Dit jaar hoef je niet performatief te zijn over hoe goed je bent. Dit jaar is het oké als je geen zin hebt om nog een jaar dankbaar te zijn waarin je met niemand hoeft te vechten voor restjes. Soms is single zijn gewoon somber. Soms is het niet mooi en verlossend. Soms is het gewoon moeilijk.

Het andere dat ik zo leuk vind aan dat essay, is dat je soms echt in die ruimte bent waar je de schoonheid in de moeilijke dingen kunt zien. Dit gedicht dient als een prachtige herinnering dat de menselijke geest ontembaar is. Het sombere van de een kan de verwondering van de ander zijn. Het hangt allemaal af van het tijdstip. Het hangt allemaal af van waar u zich in het proces bevindt. Wees dit jaar gewoon waar je bent. Soms is dat genoeg om dankbaar voor te zijn.

Over de auteur: Cara Strickland schrijft over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn vanuit haar huis in de Pacific Northwest. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.