Er zijn geen volwassenen: een interview met Pamela Druckerman
In 2014 las ik in de New York Times een column met de titel “What You Learn in Your 40s”. Hoewel ik nog niet in de veertig ben, vond ik het stuk boeiend. Het voelde als een verzameling veldnotities uit de toekomst. Vooral bepaalde zinnen kwamen vaak in mijn gedachten op: “Er zijn geen volwassenen. We vermoeden dit als we jonger zijn, maar kunnen het pas bevestigen als wij degenen zijn die boeken schrijven en ouder-leraarconferenties bijwonen. Iedereen doet mee, sommigen doen het gewoon zelfverzekerder.” en “Vergeef je exen, zelfs de vreselijke. Ze speelden er ook gewoon mee.” onder hen. Sinds ik het voor het eerst las, ben ik het vaak teruggegaan en herlezen.
Toen ik zag dat de auteur Pamela Druckerman met een nieuw boek over midlife kwam, vermoedde ik dat het gebaseerd was op de kern van die column, en ik had gelijk.
Hoewel Pamela getrouwd is en kinderen heeft, vond ik haar column bijzonder bemoedigend voor mij als ik nadacht over mijn liefdesleven (of het gebrek daaraan). Hetzelfde gold voor haar boek, dat ook enkele fascinerende gedachten bevatte over hoe haar vriendschappen anders zijn in haar jaren ’40 (onder andere).
Het boek zelf is een soort overlevingsgids, zij het gezien door een heel persoonlijke lens. Pamela’s ervaringen met het verhuizen naar Parijs met haar man en het grootbrengen van haar gezin daar bepalen zeker het leven dat ze heeft gehad. Om dat te temperen, neemt ze interviews op met experts en andere mensen van in de veertig en daarbuiten, en het resultaat was een boek dat ik bemoedigend en interessant vond, en ik vermoed dat jij dat ook zult doen.
Ik sprak met Pamela om wat te praten over relaties, ouder worden en vriendschap.
Zou je iets willen vertellen over hoe je benadering van vriendschap is veranderd?
Ik denk dat ik, net als veel mensen, toen ik jonger was zo gefocust was op wat mensen van me dachten en hoe ik overkwam, dat ik niet de tijd nam om echt te analyseren wat ze zeiden en wie ze waren. Ik verzamelde veel zeer charismatische, aantrekkelijke, opwindende vrienden die niet per se erg aardig waren. Toen ik ouder werd, denk ik dat dat neurotische gebabbel in mijn hoofd helaas niet is verdwenen, maar het is van een 8 naar een 3 gegaan, en dat heeft mijn vriendenradar verbeterd. Ik had minder van dit gebabbel in mijn hoofd en dus kon ik me meer afstemmen op andere mensen. Ik werd een betere luisteraar. Ik realiseerde me dat mensen constant veel informatie over zichzelf afgeven; over wie ze zijn; over waar ze in geïnteresseerd zijn; over hun karakter. Ik werd er beter in om dit te ontvangen.
Ik had ook een geschiedenis van mislukte vriendschappen, dus ik wist waar ik meer op moest letten, voor welk soort gedrag ik allergisch was. Ik realiseerde me dat ik bepaalde criteria voor vriendschap heb. Een daarvan is dat de persoon aardig is, een andere is dat de persoon gevoel voor humor heeft. Ze hoeven geen stand-upcomic te zijn – hoewel dat leuk zou zijn – maar alleen dat ze wat afstand van zichzelf hebben – ze kunnen lachen om zichzelf, en om mij. Dus ik heb nu een gezondere verzameling mensen om me heen dan 15 of 20 jaar geleden.
Hoe zijn uw ideeën over liefde en romantiek veranderd naarmate u ouder werd?
Ik denk dat het te maken heeft met de veranderingen in vriendschap, ik denk dat ik niet alleen beter ben geworden in het luisteren naar vrienden en potentiële vrienden, maar ook in het luisteren naar mijn partner en het leren kennen van hem. Het is grappig om te praten over het leren kennen van iemand met wie je al 14 of 15 jaar samen bent, maar ik denk dat ik dat niet altijd geleerd heb, deels als Amerikaan. Ons model voor relaties is dit zelfverwezenlijkingmodel waarbij je iemand zoekt die je de beste versie van jezelf maakt – dus waar je aan denkt is wat ze voor je doen, terwijl ik in Frankrijk begon op te merken dat er een ander model. Mensen hier willen zichzelf heel graag verwezenlijken, hun carrière vooruit helpen, groeien als mensen, maar ze denken niet dat het de taak van hun partnerschap of hun huwelijk is om dat te doen. Er is een subtiel conceptueel verschil in de manier waarop ze denken over partnerschappen.
Ik interviewde deze ene Franse vrouw en ze zei dat zij en haar man heel weinig gemeen hebben. Ze houdt van het theater, ze gaat een paar avonden per week naar het theater met een vriendin. Haar man heeft een hekel aan het theater, hij blijft graag thuis en speelt graag met zijn computer, speelt videogames en kijkt films. Ze zei dat ze zelden samen uitgaan, ze zien elkaar meestal thuis. Ze is echt georganiseerd. Ze doet de belastingen, ze doet alles. Hij is nogal dromerig en heeft een soort fantasieleven met sciencefiction en animatie. Ze vindt dit helemaal geen probleem. Ze zei dat het heel goed werkt omdat hij al deze kwaliteiten heeft die zij mist. Hun kinderen worden een beetje de dromerigere kant plus de meer rechtse, georganiseerde kant. Ze ziet ze als een soort puzzelstukjes die in elkaar passen en niet als agenten van elkaars zelfverwezenlijking. Ze zijn allebei zelfactualiserend, maar op een bepaalde manier afzonderlijk. Ze zien hun huwelijk niet als cruciaal daarvoor.
Voor veel leden van ons publiek staat het vinden van een romantische partner hoog in het vaandel. Wat zou je tegen iemand in deze functie kunnen zeggen?
Jaren geleden hoorde ik iets wat me erg is bijgebleven: “een man zal je vertellen wat hij wil op de eerste date.” Dat vond ik zo interessant, want dat betekent dat je niet luistert, dat de informatie er is, maar dat je zo nerveus bent dat je het niet oppikt.’ Ik realiseerde me dat ik dat deed. Ik zou zeggen dat een goede datingstrategie is om echt heel hard te luisteren. Maak je geen zorgen over het plannen van je volgende opmerking. Eerste dates zijn gespannen, daten is gespannen en vroege relaties zijn gespannen, maar probeer goed op te letten. Ik heb dit ook geleerd in improvisatiekomedie: als je gewoon aanwezig bent en heel goed luistert naar wat de persoon zegt, zal het natuurlijk evolueren – de scène of de datum zal natuurlijk evolueren. U hoeft zich geen zorgen te maken over wat er daarna komt, u hoeft alleen maar aanwezig te zijn bij wat er nu gebeurt.
Is er iets dat je is opgevallen over hoe het is om alleenstaande vrienden van in de veertig te hebben, in tegenstelling tot eerdere decennia?
Ik heb vriendinnen die zeiden weet je wat? De perfecte man komt nooit langs.’ Ze hebben een soort van bewust een keuze gemaakt die ze 10 jaar geleden niet zouden hebben gemaakt, omdat ze het gevoel hebben dat ze meer weten over wat er is en ze zichzelf beter kennen.
Ik heb het gevoel dat er in het begin van de jaren veertig veel angst was bij mijn alleenstaande vrienden om een beslissing te nemen of een belangrijke levenskeuze te maken of hun eieren te bevriezen of zwanger te worden om serieus een partner te vinden, en ik denk dat in de latere jaren In de jaren 40 heb ik gewoon het gevoel dat mijn vrienden meer gesetteld zijn, dat ze meer vrede hebben met de beslissingen die ze hebben genomen of dat ze grote keuzes hebben gemaakt en dat ze de vruchten van die keuzes plukken.
Het idee om ouder te worden kan een ontmoedigende zijn. Wat zijn enkele van de geschenken die je hebt ontdekt toen je veertig was?
Ik ontdekte dat ik er echt in geslaagd ben om te leren en een beetje te groeien. Ik weet nu dingen die ik 10 jaar geleden niet wist. Ik heb het gevoel dat ik de wereld waarschijnlijk een beetje duidelijker zie, en dat is voor mij een recept voor geluk en levenstevredenheid.
Een ding over single zijn is dat je de vreugde hebt van oneindige opties en dat je je oneindige mogelijkheden voor je leven kunt voorstellen. Ik denk dat als je ouder wordt er een zekere voldoening is om het gevoel te hebben dat je keuzes hebt gemaakt, dat niet alle opties mogelijk zijn. Dit hoeft niet alleen over je liefdesleven te gaan, het kan ook over je carrière of je vriendschappen gaan. Je hebt een aantal keuzes gemaakt en je kunt nu genieten van die keuzes. De toekomst waar je je in theorie op voorbereidde, gebeurt nu echt. Dat is een beetje eng, want als je jonger bent, gaat het erom je cv op te bouwen en dingen voor de toekomst te doen, te sparen voor de toekomst, en dan is er in de jaren veertig het gevoel dat de toekomst is aangebroken.
Wat hoop je voor je lezers als je dit boek de wereld instuurt?
Dat ze zich ermee gaan identificeren. Dat ze zullen lachen. Dat het voor hen dingen zal uitkristalliseren die ze hebben meegemaakt en gevoeld, maar niet echt onder woorden hebben gebracht. Ik hoop dat het een gesprek op gang brengt over ouder worden en midlife, want ik denk dat het iets is waar iedereen de hele tijd aan denkt, maar dat we niet altijd met andere mensen delen.
Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.
Afbeelding met dank aan: Dmitry Kostyukov
