#Lang en gelukkig
Ik hoop dat ik niet de enige ben die af en toe door een konijnenhol van sociale media valt en naar de trouwfoto’s van iemand kijk die ik niet eens ken. Dit zijn natuurlijk de extreme gevallen, maar als ik daar aankom, kan ik niet stoppen. Ik kijk graag naar die uitdrukking op de gezichten van de bruid en bruidegom, de manier waarop hij haar hand vasthoudt, of de wazige beelden van hun eerste dans. Ik wil dit. Ik denk.
Maar ik kijk alleen naar foto’s. Meestal ken ik het leven van deze mensen niet. Echte levens zijn zo vaak ingewikkelder dan ze op Instagram lijken.
Telkens wanneer ik de berichten over geweldige echtgenoten/vrouwen/vriendinnen/vriendjes beu ben, denk ik terug aan de momenten waarop het gordijn werd weggetrokken en ik een glimp van de realiteit opving.
Op een keer, toen ik een bruiloft aan het fotograferen was, keek de bruidegom naar mijn collega-fotograaf en ik in het midden van hun paar foto’s en vroeg: “Heb je me hier nog steeds voor nodig?”
Een paar jaar geleden vroeg ik een tiener om een foto te maken van mijn vriend en mij in de laatste fase van onze relatie. “Jullie zijn zo’n schattig stel,” zei ze verlegen. Ik wist dat het einde naderde, maar ik bedankte haar met een warme glimlach.
Maar als ik me echt wil herinneren dat sociale media niet de waarheid vertellen, denk ik aan een bepaalde kennis van mij. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, enkele jaren geleden, was ze diepbedroefd over een recente breuk. Tijdens de koffie kregen we hier een band over, aangezien ik onlangs ook een relatiebreuk had meegemaakt.
Hoe meer ik over haar vroegere schoonheid hoorde, hoe meer ik een hekel aan hem kreeg. Toen hij enige tijd later in de stad kwam, ontmoette ik hem kort. Hij was onaardig tegen mijn vriend en erkende haar vrienden nauwelijks. Ik hoopte dat ze goed van hem af was.
Maar op een Thanksgiving zag ik haar op een Friendsgiving-feest. Ze had het ineens over haar vriend. “Welk vriendje?” Ik vroeg.
‘We zijn al drie jaar samen’, zei ze, terwijl ze terloops haar pijn over hun vorige breuk wegwist.
Vanaf dat moment vonden de meeste van mijn interacties met haar plaats op sociale media. Ze had het ineens zo druk met deze nieuwe (oude?) relatie. Elke avond maakte ze foto’s van diners die ze samen deelden. Elke post was een gelegenheid om te vertellen hoe gelukkig ze was. Maar ik herinnerde me de manier waarop hij had gehandeld, niet alleen de manieren waarop ik had gehoord, maar ook wat ik had gezien. In plaats van te zuchten en te wensen dat ik misschien het geluk had te vinden wat ze had, was ik niet overtuigd.
Het leek tien minuten voordat ze verloofd waren.
Ik kwam erachter via Instagram, natuurlijk, compleet met een nieuwe engagement-hashtag. Als je vandaag op die hashtag zou klikken, zou je zien dat mijn vriendin haar trouwjurk de dag na haar verloving kocht. Je zou haar taarten zien kiezen, salades maken (die in die jurk passen) en zich inschrijven voor cadeautjes met haar verloofde.
Het meisje dat met mij huilde in die coffeeshop en het niet leuk vond hoe deze man haar behandelde, is weg. Ze trouwden slechts een paar weken geleden, compleet met een hashtag. Ik heb me een beetje afgevraagd wat ze nu zal vinden om over te posten, maar ik verwacht dat de hashtag over haar geweldige echtgenoot niet ver in de toekomst zal zijn.
Maar dit is wat ik me echt afvraag: zal ze gelukkig zijn als het stof is neergedaald? Ze heeft wat ze wilde, wat ik wil, wat de meesten van jullie waarschijnlijk willen, maar al die conflicten en worstelingen waar ze me over vertelde, zijn er nog steeds. Het huwelijk kan geweldig zijn en wederzijds leven schenken, maar niemand zei dat het gemakkelijk was om een hechte relatie met mensen te hebben. Niemand zei dat het delen van een huis, een leven, grote beslissingen en zoveel andere dingen met iemand anders een wandeling in een Instagram-park was.
Dus de volgende keer dat je in de verleiding komt om jaloers te worden op het perfecte verhaal van iemand anders op sociale media, onthoud dan dat ze kiezen wat ze je laten zien. Misschien is hun verhaal niet zo dramatisch als dat van mijn vriend, maar misschien is het niet zo perfect als je denkt.
Niets tegen hashtags, maar ik heb liever een relatie die van binnen goed voelt, iets waar ik graag naar kijk in het echte leven, niet alleen online.
Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.
