Waarom elke vrouw een weekend voor zichzelf nodig heeft

In tegenstelling tot de meeste schoolgaande kinderen, was mijn vizier nooit gericht op studeren in het buitenland. Ik heb nooit het idee gehad om vrij te nemen om door Europa te backpacken of een tussenjaar in Azië te doen om mijn zen te vinden. In plaats daarvan was ik die overdreven gespannen type-A-persoonlijkheid die vanaf 15-jarige leeftijd begon te sparen om vanuit North Carolina naar New York te verhuizen, overwerkte om vroegtijdig af te studeren en de reis van 800 mijl maakte zonder baan of appartement. Ik wist waar ik mijn leven wilde opbouwen en dat ik schrijver wilde worden, dus vond ik een paspoort niet zo noodzakelijk als mijn metrokaart.

Ik bleef op het rechte pad om een gevestigde schrijver te worden tot een emotioneel traumatische breuk met een man van 8 jaar mijn oudste me voor de gek hield. Ik woonde iets meer dan twee jaar in New York, en terwijl alles nog glom van hoop en mogelijkheden, was mijn hart gebroken door zoveel mislukte beloften. Het was na een nacht van rusteloze slaap en worstelen met met mascara bevlekte kussenslopen dat ik me de wereldkaart herinnerde die ik in elk appartement had opgehangen dat ik ooit had gehuurd. Net zoals er zoveel liefde was die ik nog had om te ervaren, was er zoveel van de wereld waar ik nog nooit op had gestapt.

Ik besloot dat het tijd was om helemaal alleen op reis te gaan.

En hoewel mijn eerste reis een binnenlandse reis was – naar Puerto Rico – heeft mijn jaarlijkse traditie om de wereld onafhankelijk te verkennen me van Cancun, Mexico naar Londen en nog veel meer bestemmingen gebracht. Ik hou nog steeds stand voor die magische man, waar hij ook mag zijn, maar in de tussentijd werk ik aan het oefenen van mijn paspoort en dus mijn wereldperspectief door zoveel mogelijk te reizen. Als je hebt overwogen om de eerste stap op een solo-reis te zetten, laat me dan de eerste zijn om je te vertellen: elke vrouw (en trouwens elke man), zou alleen moeten reizen, minstens één keer of zo vaak als ze kunnen.

Hier zijn enkele redenen waarom:

Je krijgt meer dan een kamer met uitzicht.
Mijn meest recente solo-reis – in Cancun, Mexico in het JW Marriott Resort, was aan het begin van het sombere winterseizoen in New York en was een broodnodige pauze van bundelen en lange werkuren. Elke keer dat ik alleen reis, heb ik de traditie om mijn bagage aan de deur af te zetten en mezelf de tijd te geven om me in de kamer te nestelen. Ik trek wat wijn open (of bestel het bij roomservice), trek de zachte badjassen aan die erbij zitten en open de ramen of de openslaande deuren. In Cancun deed de simpele handeling van het kijken naar de oceaan onmiddellijk mijn stress van de stad wegdrijven. Ik was niet de alleenstaande vrouw van in de twintig die in de stad woonde en probeerde liefde te vinden of mijn pad te vinden, ik was gewoon een reiziger die uitkeek over de eindeloze uitgestrektheid van het blauwe water onder me, de zilte lucht rook en een slokje nam welverdiende vino. Die rustige momenten tijdens het alleen reizen zijn zo kostbaar en de afleiding van de mensen om je heen, je groeiende to-do-lijst en je eigen interne dialoog zijn gemakkelijker weg te wensen, omdat je jezelf toestaat in het moment te leven.

Je maakt je eigen regels – en vrienden.
Toen ik Londen bezocht, wilde ik heel graag antiek kopen in de historische, kleurrijke straten van Notting Hill, dus ik sprong op de metro en navigeerde me een weg door de verschillende verbindingen. Nadat ik een oude ketting had gevonden om de mijne te noemen, ging ik in een café zitten om wat te lezen en koffie te drinken, en werd begroet door een groep vrienden die zich afvroegen waar ik vandaan kwam. En toen ik die eerste reis alleen naar Puerto Rico maakte, nodigde een drietal lokale medische studenten me uit om met hen te drinken en vertelde me al hun verhalen van het eiland. En toen ik in Mexico was, was het ontmoeten van vriendelijke vreemden nooit moeilijk, vooral niet als je een affiniteit deelt met snorkelen of parasailen. Als je een weekend alleen bent, mag je de baas zijn en je eigen avontuur opbouwen. Er zijn geen tijdsbeperkingen en geen deadlines om te halen – je kunt de cultuur ervaren en degenen ontmoeten die het creëren, zonder je zorgen te maken over de mening van iemand anders.

U kunt uitgeven aan wat het meest voor u betekent.
Ik doe mijn best om kosten te besparen wanneer ik ergens heen reis, en denk dat hoe meer ik spaar, hoe meer plaatsen ik van mijn bucketlist kan afstrepen. Maar er zijn bepaalde voorzieningen en ervaringen die ik wil hebben in elke regio die ik bezoek, en voor mij – de bewaarder van mijn portemonnee en financiële beslissingen als alleenstaande vrouw – zijn die dingen de kosten waard. Ik upgrade mijn vlucht vaak tegen een kleine vergoeding (of met behulp van een reiscreditcard) om vooraan in vliegtuigen te zitten, zodat ik als laatste in en als eerste weg ben. Ik breng altijd een souvenir mee dat lokaal is gemaakt en dat met trots in mijn huis kan worden tentoongesteld. En ik dineer in restaurants die sterk worden aanbevolen. Toen ik in Mexico was, genoot ik van een luxe maaltijd bij Porfirio’s, waar de guac sprinkhanen had en de churros op een minitruck naar de tafel werden gebracht. En ja, hoewel het decor ongelooflijk romantisch was, met rozenblaadjes die in fonteinen dreven, voelde ik me niet verdrietig om alleen te zijn. Ik was dankbaar dat ik de ervaring en het verrukkelijke eten in mijn buik had.

Het bouwt je zelfvertrouwen op.
Waarschijnlijk is mijn favoriete onderdeel van solo reizen niet eens hoe ik me voel wanneer ik aankom, maar wanneer ik vertrek. Mijn laatste nacht, als ik naar bed ga met de deur open in Mexico, me in slaap laten wiegen door de golven of uitkijken over de skyline in Londen, vol ontzag voor zijn charme, denk ik aan hoe ver ik ben gekomen als persoon, als een vrouw, als een professional. De benen die me naar deze bestemmingen brengen zijn van mezelf, de reizen die ik maak zijn van mijn eigen spaarrekening en doen. De dromen die ik heb laten uitkomen, zijn te danken aan mijn eigen harde werk en geestkracht. Het gevoel van voldoening – en dankbaarheid – is enorm als ik mijn koffers pak en nog een laatste keer op de hotelkamer kijk voordat ik een lift naar New York maak. Het herinnert me eraan dat, hoewel ik misschien vrijgezel ben en misschien hunkert naar een partner om deze ervaringen mee te delen, ik verdomd trots ben op wat ik heb gecreëerd, zonder enige man, persoon, enige hulp.

En hoewel hij op een van deze mooie, mooie dagen zal komen, hoop ik dat ik altijd minstens een weekend voor mezelf heb.

Lindsay Tigar is een 26-jarige alleenstaande schrijver, redacteur en blogger die in New York City woont. Ze begon haar populaire datingblog, Bekentenissen van een liefdesverslaafde, na een te veel vreselijke dates met lange, emotioneel onbereikbare mannen (haar persoonlijke zwakte) en ontwikkelt er nu een boek over, vertegenwoordigd door de James Fitzgerald Agency. Ze schrijft voor eHarmony, YourTango, REDBOOK en meer. Als ze niet aan het schrijven is, kun je haar vinden in een boks- of yogales, haar volgende reis boeken, rode wijn drinken met vrienden of haar schattige pup, Lucy, uitlaten.