O dziękowaniu

Jest książka Lauren Winner, którą uwielbiam. Nosi tytuł Still: Notes on a Mid-Faith Crisis i opowiada o tym, jak odeszła od wiary i odnalazła ją ponownie, powoli i inaczej, w rok po śmierci matki i zakończeniu małżeństwa. Kiedy myślę o byciu singlem na Święto Dziękczynienia, myślę o jednym małym eseju z tej książki. Świętuje Święto Dziękczynienia z rodziną zaledwie kilka tygodni po tym, jak wyprowadziła się z domu, który dzieliła z prawie byłym mężem. W rodzinie zdarzały się zgony, choroby i wiele trudnych rzeczy, poza jej własnym ciężkim okresem. Przynosi wiersz do przeczytania. Oto ten autorstwa WS Merwina:

Dziękuję

Słuchać
gdy zapada noc, mówimy dziękuję
zatrzymujemy się na mostach, aby ukłonić się przed balustradą
uciekamy ze szklanych pokoi
z ustami pełnymi jedzenia do patrzenia w niebo
i powiedzieć dziękuję
stoimy nad wodą dziękując jej
stojąc przy oknach i wyglądając na zewnątrz
w naszych kierunkach

powrót z serii szpitali powrót z napadu
po pogrzebach dziękujemy
po wieści o zmarłych
czy je znaliśmy, czy nie, mówimy dziękuję

przez telefony dziękujemy
w drzwiach, z tyłu samochodów i w windach
wspominając wojny i policję przy drzwiach
a za bicie na schodach mówimy dziękuję
w bankach dziękujemy
w twarze urzędników i bogatych
i wszystkich, którzy nigdy się nie zmienią
dalej mówimy dziękuję dziękuję

ze zwierzętami umierającymi wokół nas
biorąc nasze uczucia mówimy dziękuję
lasy padają szybciej niż minuty
z naszego życia mówimy dziękuję
ze słowami wychodzącymi jak komórki mózgu
z miastami rosnącymi nad nami
dziękujemy Ci coraz szybciej
nikt nie słucha, mówimy dziękuję
dziękuję, mówimy i machamy
chociaż jest ciemno

Uwielbia ten wiersz, uwielbia pomysł, że ludzie nadal ci dziękują, nawet gdy wszystko jest trudne i idzie źle, a rzeczy są naprawdę bardzo tragiczne. Ma nadzieję, że jej rodzina też pomyśli o tym, w rzeczywistości czeka, aż przyklasną jej wybór, ale wtedy jej ciotka mówi: „Cóż, to było ponure” i wszyscy wracają do jedzenia ciasta.

Myślę, że to, co najbardziej podoba mi się w tym krótkim eseju, to po prostu to, że to piękny pomysł, aby mówić o byciu wdzięcznym we wszystkim, w obliczu napadów, szpitali i pozornie niekończących się wieczorów w samotności, kiedy wolałabyś nie być. Ale czasami to po prostu jest do bani, a te czasy często odpowiadają wakacjom, kiedy wydaje się, że każdy ma kogoś oprócz ciebie. Czasami nie musimy wyciągać dzienników wdzięczności i łamać sobie głowy za to, za co jesteśmy wdzięczni. Czasami jest po prostu ponuro.

Oczywiście masz inne rzeczy w swoim życiu i sądzę, że przez większość czasu jesteś za nie wdzięczny. Ale w tym roku daję ci przepustkę. W tym roku nie musisz być performatywny w kwestii tego, czy wszystko w porządku. W tym roku nie masz ochoty być wdzięcznym za kolejny rok, w którym nie będziesz musiał walczyć z nikim o resztki. Czasami samotność jest po prostu ponura. Czasami nie jest piękna i odkupieńcza. Czasami jest to po prostu trudne.

Inną rzeczą, którą uwielbiam w tym eseju, jest to, że czasami naprawdę znajdujesz się w przestrzeni, w której możesz dostrzec piękno w twardych rzeczach. Ten wiersz jest wspaniałym przypomnieniem, że duch ludzki jest niezłomny. Ponurość jednej osoby może być cudem innej osoby. Wszystko zależy od czasu. Wszystko zależy od tego, na jakim etapie jesteś. W tym roku po prostu bądź tam, gdzie jesteś. Czasami wystarczy być wdzięcznym.

O autorce: Cara Strickland pisze o jedzeniu i piciu, zdrowiu psychicznym, wierze i samotności ze swojego domu na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku. Lubi gorącą herbatę, dobre wino i głębokie rozmowy. Zawsze będzie chciała bawić się z twoim psem. Połącz się z nią na Twitterze @anxiouscook.